خفگی

از بیان‌ی چیز رو خوب یاد گرفتم..اینکه من هر چقدر ناشناس تر و غریبه تر بخوام بنویسم..خواننده‌های بیشتری دارم.یک جاهایی حتی نفهمیدم چرا آدم‌ها تا میفهمن منِ واقعی کیه، حالشون بهم میخوره...هیچوقت به هیشکی نگفتم چرا توی هفت سال بیست سی تا وبلاگ پاک کردم...ولی الان میگم! به خاطر اینکه نخواستم آدم‌ها وقتی حالشون بهم خورد روی خودم بالا بیارن! رفتم که از این حالت تهوع نجاتشون بدم. هیچوقت هیچ حرفیمو برای ترحم نزدم.اونقدری بزرگ شدم که بلد باشم خودمو بکشم بیرون.اونقدری بزرگ شدم که بتونم دردهامو به دوش بکشم.اونقدری سرد شدم که دیگه حالت تهوع بقیه برام مهم نباشه...!اونقدری خنثی شدم که حتی برام مهم نباشه حرفایی که میزنم دل کسیو بشکونه!